در کلاس درس و بربالای منبر در مجلس و در فیلم سینمایی و تئاتر و اتوبوس و در خطابه و کتاب همه میگوییم انسانیم و ادعا میکنیم انسان جایزالخطاست و میگوییم به خاطر یک اشتباه آبروی کسی را نمیبرند و میگوییم که انسان حرمت دارد .اما در مقام عمل هیچکس حاضر نیست بگوید اشتباه کرده و مدیر و رئیس و وزیر و وکیل و راننده و پیمانکار و معلم و استاد و شاطر نانوایی و پزشک و مهندس و هنرمند و واعظ و بطور کلی همه ما هیچکدام انتقاد پذیر نبوده و نقص کارکرد خود را در ساخت جاده و پخت نان و عمل جراحی و مدیریت اجرایی و اشکال در نوشتن و اجرای قانون و....را فقط توجیه میکنیم.حال اگر کس دیگری کوچکترین اشتباهی کرد قبل از هر گونه بررسی و توضیح خواستن زمین و زمان را بر سرش خراب میکنیم.در صدد دفاع از کسی نیستم اما بدانیم پزشک هم انسان است و علم پزشکی هم ناقص ولی تاپزشکی خود را قادر به انجام کاری نداند و دوره های لازم را تحت نظر اساتید فن در دانشگاههای معتبر نبیند دست به عملی نمیزند.اما با همه تمهیدات لازم ،عوارض جراحی امری اجتناب ناپذیر و از نظر علمی پذیرفته شده بوده و با قصور فرق میکند،حال اگر در جایی احتمال میرود قصوری رخ داده بهتر است از مجرای خود پیگیری شود نه در جامعه و حضور رسانه ها پزشک جراحی را که شاید کار خود را درست انجام داده و قصوری نکرده و بیمار صرفا دچار یک عارضه قابل پیش بینی شده با بدترین الفاظ مورد حمله قرار دهیم.باشد که همه ما اگر انتقاد میکنیم انتقاد پذیر هم باشیم.
